هر روز که جلوه می کند رویش

بر می خیزد قیامت ز کویش

می نتوان دید روی او لیکن

می بتوان دید روی در رویش

می نتوان یافت سوی او راهی

ای بس که برآمدم ز هر سویش

تا فال گرفته ام جمال او

چون قرعه بگشته ام به پهلویش

در هر نفسم هزار جان باید

تا صید کنند کمند گیسویش

هر روز به نو خراج می آرند

از هندستان به هندوی مویش

جان بر کف دست می رسد هر شب

از ترکستان هزار هندویش

شد حلقه به گوش لولو لالا

در لالایی درج لولویش

خورشید که تیغ می زند در میغ

افکند سپر ز جزع جادویش

دل را به دهان شیر می خواند

رو به بازی چشم آهویش

خواهم که ببیند ابرویش رستم

تا هست خود این کمان به بازویش

رستم به هزار سال چون زالی

بر زه نکند کمان ابرویش

عطار که طاق از ابروی او شد

دردی دارد که نیست دارویش